ਕਦੀ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ,

ਕਦੀ ਜੰਗਲਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ,
ਕਦੀ ਪਰਬਤਾਂ ਦੇ ਦੁਆਰੇ |
ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲੇ ,
ਫਿਰਦੇ ਨੇ ਮਾਰੇ ਮਾਰੇ |

ਤਪਦਾ ਏ ਤਪਿਆ ਸੂਰਜ ,
ਸਾਗਰ ਚ ਡੁੱਬ ਨਾ ਸਕਿਆ |
ਪਾਣੀ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦਾ ,
ਤਪ ਕੇ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਉਡਿਆ |

ਡਿਗਿਆ ਪਹਾੜਾਂ ਉਤੇ ,
ਬਣ ਕੇ ਬਰਫ਼ ਦੇ ਤੁੰਬੇ |
ਕਿੰਜ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ ,
ਉਹਦੇ ਕਾਲਜੇ ਦੇ ਲੁੰਬੇ |

ਧਰਤੀ ਹਜ਼ਾਰ ਦੁਖੜੇ ,
ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਲੁਕੋਂਦੀ |
ਅੰਦਰ ਲੁਕੇ ਜਲਾਂ ਵਿਚ ,
ਅੱਖੀਆਂ ਡੁਬੋ ਕੇ ਰੋਂਦੀ |

ਕਦੀ ਪਾੜ ਕੇ ਕਲੇਜਾ ,
ਫੁਟਦੀ ਏ ਤੇਜ਼ ਜੁਆਲਾ |
ਟੁਟਦੇ ਨੇ ਕੜ ਸਬਰ ਦੇ ,
ਖਾਂਦਾ ਏ ਦਿਲ ਉਛਾਲਾ |

ਜੋ ਸਹਿ ਲਿਆ ਏ ਸਦੀਆਂ ,
ਇਕ ਦਿਵਸ ਨਾ ਸਹੇਗਾ |
ਸਦੀਆਂ ਦੀ ਅਣਕਹੀ ਨੂੰ ,
ਇਕ ਹਾਦਸਾ ਕਹੇਗਾ |

ਇਹ ਨੇੜਤਾ ਦੀ ਸੱਧਰ ,
ਤੇ ਦੂਰੀਆਂ ਦਾ ਮਸਲਾ |
ਸੰਯੋਗ ਦਾ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ,
ਤੇ ਵਿਯੋਗ ਦਾ ਇਹ ਅਸਲਾ |

ਅਟਕੇ ਨੇ ਰੂਪ ਸਾਰੇ ,
ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਸਹਾਰੇ |
ਜੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੀ ਨੇ ,
ਇਹ ਜਹਾਨ ਦੇ ਖਲਾਰੇ |